Żyć w nieustannym rozproszeniu

Żartobliwie ujmując, powyższa reguła, nie jest wyłącznie regułą dominikanów. Zauważyłem, że znajomi zakonnicy biegają za tysiącem różnych spraw kosztem odejścia od własnego charyzmatu i misji. Podkreśliłem to zdanie w jednym z wywiadów, ponieważ pasuje ono do mojego obecnego stylu kapłaństwa. Żyję w ciągłym rozproszeniu. Zajmuję się tysiącem różnych spraw zaniedbując nieraz to, co istotne. Ciągle zapominam o czymś i wiecznie się spóźniam. Pocieszam się, że tak nie będzie przecież zawsze, bo kiedyś ta budowa musi się zakończyć. Niepokoję się jednak, że mogę zagubić nawyk prawidłowo rozłożonego w czasie brewiarza, przygotowywania się do posługi, dłuższych zatrzymań na modlitwę…