Przekraczanie siebie

Wielki Post jest powodem mojej refleksji. Niektóre postanowienia poległy w trakcie jego trwania. Niby nie mam zbyt wielu powodów do satysfakcji, ale mojej odkrycia są nadziejorodne. Wypełnione postanowienia prowadzą do większego polegania na Bogu. Człowiek przebija się przez powłokę przyzwyczajeń, przyjemności, żeby zacumować w Nim, który jest jedynym szczęściem. Niespełnione postanowienia pokazują człowiekowi jego limity i granice, a z drugiej strony uświadamiają manewry Bożego działania. Ponadlimitowość jest dziełem łaski. Na podstawie niespełnionych postanowień wiem, na co stać moją nędzną człowieczą naturę. Wszelkie spełnienie w obszarach mojej słabości jest dziełem Bożej miłości. Dzisiejszy dzień dostarczył mi refleksji i powodów o przekraczaniu siebie. Z jednej strony kończący się Wielki Post, a z drugiej Wielki Czwartek. Napływające gesty jedności, spotkanie kapłańskie, lektura o Eucharystii i Kapłaństwie są formą świętowania i uczczenia momentu wybraństwa, przeżycia go w sposób nowy. Pełnia wyrazi się w samej Eucharystii i odnowieniu przyrzeczeń kapłańskich. „Jestem z Eucharystii i dla Eucharystii”. Moja tożsamość z Chrystusowego kapłaństwa.