Niespokojne serce

Są serca waleczne, mężne… Moje jest niespokojne… Nie potrafię znaleźć miejsca dla siebie. Jedyną łatwość sprawia mi grzech. Miotają się we mnie różne uczucia, nie zawsze pobożne i szlachetne. Niespokojne jest moje serce zanim nie spocznie w miłości rozumianej jako dar bycia. Nie da się na sucho praktykować miłości, czyli bez odniesienia wypełnionego cierpieniem, ryzykiem, ofiarą. Moje serce tęskni za taką miłością, chociaż wszystko we mnie jest przeciwne takiej praktyce. Boję się ryzyka, lękam się kolejnego zranienia. Gdzieś głęboko wiem, jestem pewien, że miłość z wpisanym ryzykiem i wspomnianą gotowością jest formą na moją nędzę. Mogę się mylić, ale nie mogę zanegować tego pragnienia, które każe mi tak myśleć.