„Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich” (Iz 66, 1)

Takie słowa wypowiada Bóg. Znamienny jest fakt, że Biblia Tysiąclecia przeczytanemu fragmentowi nadaje tytuł: „Prawdziwy kult Boga”. Przypomnijmy historię budowy świątyni jerozolimskiej. Wobec zamierzeń Dawida, Bóg stawia pytanie: „Czy powiedziałem kiedykolwiek: Dlaczego nie zbudowaliście Mi domu cedrowego?” Świątynię ma zbudować dopiero Salomon. Dawid jednak przygotowuje materiały. Mówi: „Z miłości dla domu Boga mego oddaję na dom Boga mego skarbiec złota i srebra, jaki posiadam”. W dniu poświęcenia świątyni, Salomon wypowiada słowa modlitwy, w której jak refren powtarza się zdanie: „Ty zaś wysłuchaj w miejscu Twego przebywania – w niebie”. Z dużym nakładem środków materialnych wznoszono świątynię. Chciałoby się nawet powiedzieć: z przepychem. Budowniczy ma jednak świadomość, iż jest to tylko znak Bożej obecności. Przecież „niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia”. Przecież „niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich”. Można stawiać pytanie o sens budowy tamtej świątyni. Można stawiać pytania o sens wszelkich świątyń. Naszej świątyni w Schuchinsku. Wszak oprócz zapewnienia przeczytanego tekstu o tronie Boga, również Pan Jezus mówił: „Bóg jest duchem; potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i w prawdzie”. A jednak potrzebne są świątynie. O świątyni Bóg mówi: „Tam będzie moje imię”. O świątyni Jezus mówił: „Jest domem modlitwy”. Świątynia jest miejscem, na którym „biedny i zgnębiony na duchu z drżeniem czci moje słowo”.