Moje życie może rozkwitnąć tylko po dokonaniu trudnych wyborów...

Aktualne stały się dla mnie słowa Psalmu 146: "Szczęśliwy, komu pomocą jest Bóg Jakuba, kto ma nadzieję w Panu, Bogu swoim", a kilka wersetów wcześniej jest dość wymowna myśl, której przez długi okres nie słyszałem: "Nie pokładajcie ufności w książętach ani w człowieku, u którego nie ma wybawienia." Najczęściej uczymy się na własnych błędach, rozczarowaniach,...

Od dłuższego czasu przeżywam głęboki kryzys kapłaństwa. Jakiś czas temu dzieliłem się swoimi problemami z kilkoma osobami duchownymi, ale za wiele nie otrzymałem, już nie mówiąc o jakimś większym zatroskaniu. Rozumiem. Nie trafiłem pod dobry adres, ale czasami taki zły adres pomnaża kryzys. Rodzi się pytanie: jak przeżywają swoje kapłaństwo ci, którzy nie...

Wierność i pokora - oto dwa klucze, dzięki którym rozumiem samego siebie. Codziennie przekonuję się, że Bóg kocha mnie bezgraniczną miłością. Jestem o tym święcie przekonany i na tej świadomości buduję swoją codzienność. Ta prawda nie bierze się z powietrza. Podstawą jest dar wiary, który przekłada się chociażby w codziennej Eucharystii, regularnej spowiedzi,...

Za chwilę upłynie roczek, jak wyjechałem z Kazachstanu na urlop sabatyczny. Spędzam go w Wielkiej Brytanii. Pierwsze pół roku było szablonowe. Po przebudzeniu pierwszą godzinę spędzałem z Kazachstanem (ujmując to ogólnie). Ewangelia. Wiadomości z życia Kościoła, kraju itd. W lipcu i sierpniu byłem fizycznie w Kazachstanie. Wróciłem do Anglii we wrześniu i od tego...

Dziękuję bardzo za nadesłane kartki świąteczne. Dzisiaj otrzymałem życzenia od kleryków Wyższego Seminarium Duchownego i Diakonii Misyjnej Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Katowickiej. Zastanawiałem się, jak zdobyli namiary na mnie, ale zaraz potem uświadomiłem sobie, że opublikowałem adres na mojej witrynie. Szczególnie ujęły mnie słowa "abyś stale wzrastał w...

Przypomina mi się spostrzeżenie św. Augustyna, że o ile przyjmowany przez nas w formie pokarmu zwykły chleb upodabnia się do nas i staje się częścią naszego ciała, to spożywane przez nas „ciało Syna Człowieczego” odwrotnie - upodabnia nas do siebie, do Chrystusa, jednocząc nas z Nim maksymalnie.

Zachowała się tylko jedna homilia bł. Władysława Bukowińskiego. Wygłosił ją na Wielkanoc w 1970 roku w Karagandzie. Była ona apologią Zmartwychwstania i zawierała przesłanie wielkiej nadziei dla zesłańców. Na zakończenie naszych wielkopostnych rozważań zacytuję fragment z tej homilii: My kochani my powinniśmy pamiętać jak nas upomina Kościół słowami pieśni...

Przypatrzmy się tym dwóm uczniom: umiłowanemu uczniowi, który spoczywał na piersi Jezusa i zdrajcy Judaszowi. Umiłowany uczeń symbolizuje ostateczną więź z Jezusem, jaką Bóg obiecał nam wszystkim. Być może z pewnym zażenowaniem czytamy, że umiłowany uczeń spoczywał „na łonie Jezusa”. A tymczasem zamysłem Ewangelisty jest tu odwołanie się do niepojętej jedności Syna...

Na kilka dni przed swoją męką Jezus zatrzymał się w domu swoich przyjaciół: Marii, Marty i Łazarza. Średniowieczna pobożna tradycja była przekonana, iż spędził w tym domu jakiś czas (a nie tylko spożył wspólny posiłek). Ta sama tradycja – już nie tylko pobożna, ale także przenikliwa i mądra – upatrywała w domu z Betanii obrazu ludzkiej duszy. Czy nie jest bowiem...