Dwanaście pełnych koszów

Nie tyle nadmiar, resztki przykuły moją uwagę, co przecież świadczy o miłości Boga ponad miarę człowieka, jego potrzeb i oczekiwań. Zawładnęło mną zupełnie inne spojrzenie. Zebrane resztki to rozerwany chleb, a więc połamane życie. Bóg nie zostawia na pastwę losu pozostałości, ale każe je zebrać. Często noszę w sobie świadomość takiej pozostałości. Nie wiem za bardzo, co z tym robić. Jest to dla mnie w pewnym sensie szkołą pokory, że przecież nic ode mnie nie zależy, a jedynie jestem naocznym świadkiem Bożych dzieł.