Cóż można dać, jeśli nie modlitwę

Dzisiaj na obiedzie gościłem nuncjusza. Trochę się stresowałem, bo rozmowa toczyła się po angielsku. Tutejsza rzeczywistość ciągle stawia nowe wyzwania. Największą radością dnia dzisiejszego była jednak Eucharystia. Odprawiałem ją w intencji parafian, modliłem się za tych, którzy nie przyszli na mszę, bo zapomnieli o niedzieli i za tych, którzy nie ponoszą żadnej winy za swoją nieobecność, za chorych. Zapowiedź intencji na początku Eucharystii doprowadziła mnie do wzruszenia. Cóż ja mogę dać ludziom? – myślę sobie. Takie nieporadne i nędzne narzędzie jak ja, niczego nie może w tych ludziach stworzyć. Jedynie Eucharystia, ofiarowana modlitwa! Podczas ostatniego urlopu miałem różne doświadczenia. Jeden z proboszczów wypominał mi, że musiał czekać ze śniadaniem, kiedy ja zatrzymałem się na chwilę dziękczynienia, a potem jeszcze mi tłumaczył, że dziękczynienie jest w czasie Eucharystii. Inny proboszcz doprowadził mnie do wewnętrznego wzruszenia, kiedy dzielił się, że poprosił trzy zgromadzenia zakonne o stałą modlitwę w intencji parafii.