Ciasna i kiczowata pobożność

„Byliśmy postępowi. Chcieliśmy odnowić teologię od podstaw, a tym samym na nowo ukształtować i ożywić Kościół. Dlatego czuliśmy się szczęśliwi, żyjąc w czasach, kiedy po odnowie młodzieżowej i liturgicznej otwarły się horyzonty ku nowym drogom. Od tego czasu chcieliśmy kroczyć z Kościołem przekonani, że w ten sposób ponownie stanie się młody. Wszyscy – wtedy było to w modzie – żyliśmy pewną propagandą dla XIX stulecia, chodzi o neogotyk i nieco kiczowate posągi świętych, a dalej o ciasną i nieco kiczowatą pobożność i nadmierną sentymentalność. Chciano to przezwyciężyć przez nową fazę pobożności wykształcającej się z liturgii, jej trzeźwości i wielkości, sięgnięcie do początków – co właśnie stanowiło istotę jej odnowy i postępu.” (Benedykt XVI, Ostatnie rozmowy, Peter Seewald, Kraków 2016, s. 100).