Chwila obecna

Życie naturalne rozwija się jakby na płaszczyźnie, w relacji poziomej (do przyszłości); życie nadprzyrodzone natomiast w relacji pionowej (do wieczności) – dla niego wartość największą ma teraźniejszość – przez odniesienie jej i jakby zanurzeniu w Bogu. Im bardziej „zaczepiamy” chwilę obecną o Boga i wieczność, tym intensywniejsze jest życie wewnętrzne i tym doskonalsze są nasze akty. Nawet akty z natury swej odniesione do przyszłości (np. kształcenie się) mają istotną i zasadniczą wartość przez aktualne odniesienie ich do Boga. (por. ks. Franciszek Blachnicki, Rekolekcje więzienne, Kraków 2009, s. 64).