Celebracja życia

„Życie bez dni świątecznych jest jak wędrówka bez gospody” (powiedzenie). Nam wierzącym trzeba uczyć się celebrować życie! Żyć prosto żyć to zwyczajny kicz. Celebracja życia rozpoczyna się od świętowania. W ciągu roku mamy kilka świątecznych dni, jak Boże Narodzenie czy Wielkanoc. Znamy jeszcze inne święta. Pomiędzy nimi są także osobiste okazje: urodziny, imieniny, rocznica chrztu, ślubu, kapłaństwa. Pod różnymi datami kryją się przełomowe chwile w naszym życiu. Warto wracać do tych wydarzeń z dwóch przyczyn: żeby okazać wdzięczność i dokonać odnowienia siebie. Świętowanie zdradza wartości, którymi kierujemy się w życiu. Czasami codzienność staje się obrzędem. Praca, dom, szkoła… Bóg zaś nie pokazał nam tylko tych przestrzeni. Te z kolei stawiają przed nami oczekiwania. Ustawiają się w kolejce, którą określa „bycie dla…”. Człowiek nie może „być dla” tych przestrzeni, bez „bycia dla siebie”. Pod tym drugim rozumiem czas i przestrzeń, które otwierają mnie na źródło mojego chcenia, działania, istnienia; źródło, któremu na imię Miłość! Z Miłości dla miłości.