Patrz więc, żeby światło, które jest w Tobie, nie stało się ciemnością (Łk 11,35)

Wielki Post składnia człowieka do postanowień. Nurtuje mnie pytanie, czy aby nie jestem zbyt powściągliwy przed wyrzeczeniami. Wspominam czasy, kiedy na długo przed Wielkim Postem przygotowany był grafik z postanowieniami. Każdego dnia skrupulatnie odnotowywałem rezultaty przez symboliczny „+” lub „-”. W tym roku chodziło mi to po głowie, ale jakoś nie doszło do skutku. Rodzi się pytanie o przyczynę: Czy moja wola nie jest zbyt zrujnowana, chwiejna? Może być! Czy myśl o tego typu formie pokutnej nie jest zbyt obca mojemu duchowi? Jestem skłonny tak przypuszczać. Bardzo mocno zakorzeniła się we mnie świadomość, że sam z siebie nie jestem do niczego zdolny. W zasadzie nie ma dnia, żebym nie prosił o łaskę i miłość, bo inaczej nie żyję. Również w dziedzinie praktyk. Jeśli jakaś pojawia się w moim życiu, a ma na celu moje udoskonalenie, to nie może być ona wyłącznie moim dziełem, ale pomysłem Boga; Jego darem. Pod wpływem wspomnień Stanisława Kardynała Dziwisza o Janie Pawle II, zobaczyłem, czego brakuje w moim życiu – lektury Słowa Bożego! Każdego dnia zerkam w czytania mszalne, rozmyślam nad nim, żyję, a mimo to zrozumiałem, że Boże oczekiwania wobec mnie są większe. Tak więc wziąłem z półki jeden z egzemplarzy Pisma Świętego i każdego dnia czytam wybrany fragment. Jakże bardzo odnajduje się w biblijnej treści i widzę jasne wskazania. Dzisiaj chodziło za mną zdanie: „Patrz więc, żeby światło, które jest w Tobie, nie stało się ciemnością”. Zatrzymywałem się przy nim i szukałem konkretnej odpowiedzi w sobie. Niestety niczego nie znalazłem oprócz uczucia pokoju. Widzę po sobie, że szukałem czegoś więcej. Nie zadręczam się, dlaczego nie znalazłem. Ufam, że Słowo Boże – w przeciwieństwie do innych słów – nie wraca do Boga bezowocnym. Czuje, że to Słowo mieszkało we mnie, a ja byłem w stanie zaopiekować się nim, stworzyć mu dom. A może to właśnie to Słowo dało mi opiekę i poczucie bezpieczeństwa. Skłaniam się ku tej drugiej interpretacji.