Poprzez post człowiek częściowo przezwycięża dialektykę przyjemności i bólu, głodu i nasycenia, wyzwala pragnienie potrzeb, które pozostają w tym świecie zagłuszone, aby przemienić je w pragnienie Boga. Dlatego post jako ograniczenie pokarmu nie ma żadnej mocy, jeżeli nie jest wyłącznie aspektem, symbolem, elementem pomocniczym, odnoszącym się do postu duchowego. Trzeba „pościć od zła wszelkiego”, „pościć od namiętności” głosi liturgia bizantyjska. Post duchowy polega między innymi na zachowywaniu wstrzemięźliwości od ludzkiej władzy i sławy.”
„Nie szukaj władzy. Jeżeli jesteś powołany do jej sprawowania, traktuj ją jedynie jako okazję do posługi; jeżeli zdarzy się, że będziesz mógł wynosić siebie bez korzyści dla bliźniego albo dawać wyraz twej wyższości i siły, powstrzymaj się: nie dostarczaj pożywki swej miłości własnej.”