„Mój” ołtarz

Wchodząc do kościoła, niezależnie gdzie się sytuuję, zawsze wznoszę ze sobą „ołtarz”, swój własny ołtarz. Obejmuje on to, co świadomie czy podświadomię czczę, wielbię. Bo przecież to, co w życiu wielbię, to stawiam na ołtarzu. Szukam sposobu, który wyciszy we mnie namiętności i pożądania. Każde przywiązanie, „przyklejenie się” do jakiegoś elementu doczesności, do rzeczy, spraw czy osób, tworzy jakby dziurę w mojej duszy i wiara „wycieka”.