Niezaszczytne naczynie

„Wybranie więc nie zależy od tego, kto go chce lub o nie się ubiega, ale od Boga, który wyświadcza łaskę. Albowiem mówi Pismo do faraona: Po to właśnie cię wzbudziłem, aby okazać na tobie moją potęgę i żeby rozsławiło się moje imię po całej ziemi.” (Rz 9, 16). Boże, przewidziałeś dla mnie „użytek zaszczytny”, ale czuje się nie dość zaszczytnym naczyniem. Nie śmiem robić wyrzutów: Dlaczego uczyniłeś mnie niezaszczytnym, a przeznaczyłeś na zaszczytne? Uczyniłeś, w sensie: dopuściłeś do mnie niezaszczytność. Wspaniałość zadania i świadomość siebie przymusiły mnie zostawić wszystko, by rozsławić Twoje imię. Odległość i wyrzeczenie nie czynią ze mnie kogoś szczególnego, bo tak sobie myślę: Czy jestem lepszy od księdza pracującego w rodzinnych stronach? W czym wyprzedzam tych, którzy pracują w tamtych parafiach? Myślę, że więcej mam na koncie niż nie jeden z nich i od wielu mógłbym się uczyć kapłańskiej świętości.